فاو، منطقه‌ی عملیاتی والفجر هشت‌

‌‌آنان که درباره‌ی او سخن گفته‌اند بر دو چیز بیش از همه تأکید ورزیده‌اند: شجاعت و تدبیر.

در روز دوم عملیات والفجر هشت، حضور حاج حسین در نزدیکی‌های خط مقدم درگیری بسیار

شگفت‌آور بود. اما می‌دانستیم او کسی نیست که بیهوده دل به دریا بزند. عالم محضر خداست

و حاج حسین کسی نبود که لحظه‌ای از این حضور غفلت داشته باشد. تدبیر درست نیاز به

اطلاعات درست دارد. وقتی خبردار شدیم که دشمن با تمام نیرو اقدام به پاتک کرده است،

سر وجود او را در خط مقدم دریافتیم.

فرمانده وقت سپاه، برادر محسن رضایی، خاطره‌ای از شهید خرازی نقل می‌کند: «در عملیات فتح المبین،

مسئولیت یکی از محورهای سخت را به شهید خرازی سپرده بودیم و قرار بود آنها از محور دهلران عمل

کنند و جاده‌ای را که از دهلران به سمت دزفول می‌رفت بگیرند و بعد، ارتفاعات مشرف بر آن را هم به

تصرف در آورند. شهید خرازی با کمک نیروهای تحت امرش عمل کرده و ارتفاعات را گرفته بود، ولی یک جاده

از دو جاده‌ای که تدارکات از آن طریق به آنها می‌رسید توسط دشمن تصرف شده بود و جاده‌ی دیگر نیز زیر

تیر مستقیمی بود که از ٢٠٠ متری شلیک می‌شد. این امر باعث نگرانی فرماندهان ارتش و سپاه شده بود

که چگونه با این شرایط، نیروها را از محاصره خارج کنیم. وقتی با بی‌سیم با شهید خرازی تماس گرفتیم،

ایشان با روحیه‌ای بسیار بالا گفت که ما تا آخرین نفر می‌جنگیم و وضعیت ما بسیار خوب است و دشمن

هم در محاصره‌ی ماست. بعدها که ما توانستیم از طریقی دیگر به آنها تدارکات برسانیم متوجه شدیم که

در حقیقت او بود که راست می‌گفت و دشمن در محاصره‌ی ما بود.»

‌‌خاطره‌ای که برادر محسن رضایی بیان کرد می‌تواند بیش از همه، معرف آن روحیه‌ای باشد که حاج

حسین خرازی را مقرب درگاه ملیک مقتدر ساخته و او را به مقام شهدا رسانده است.

یادگار حاج حسین خرازی پسری است که بعد از شهادت او به دنیا آمده است و نامش را آنچنان که

او وصیت کرده بود مهدی گذاشته‌اند. مهدی جان، پیش از آنکه تو آن‌همه بزرگ شوی که اسلحه به

دست بگیری و علم پدر شهیدت را برداری، نجف و کربلا آزاد شده است. اما مهدی جان، این قرن

قرنی است که حق در کره‌ی زمین به حاکمیت خواهد رسید. آینده در انتظار توست.